Voor de start zei ik nog aan Coach Tiny: “Dit wordt marathon nr 13, hopelijk brengt ie geen ongeluk”. Wist ik veel dat ik met die profetische uitspraak m’n lot bezegelde, en dat allesbehalve in positieve zin. Sowieso zat het voor de start ook al scheef met mijn motivatie. Het was al m’n derde marathon dit jaar, het ‘hoefde’ allemaal niet zo erg en privé zit ik met heel veel muizenissen die m’n gedachten primeren waardoor ik niet echt gefocused was op het uitlopen van een marathon. En een marathon loop je niet alleen fysiek, maar voor een groot deel in je hoofd. Als dat niet goed zit, dan is het al bijna gedoemd te mislukken, zo bleek gisteren maar weer eens een keer.
Kakweer
Beginnen bij het begin: het was gisteren gewoon geen weer om een hond door te jagen. Toch ging ik met meer dan 1000 andere gekken van start om 12u. De voorspellingen waren hels: 6 à 7 beaufort tegenwind op de afsluitdijk en het strand, regen en springtij op het strand in Vrouwenpolder. En dan was ik al niet zo supergemotiveerd. Gelukkig stond ik met Tiny aan de start en die geweldige coach is een held in relativeren en motiveren en ik kreeg er zowaar toch zin in.
Hel op de dijk
De eerste kilometers misbruikte ik m’n coach wat als haas, zo ging ik alvast niet te voortvarend van start. Op de strandovergang bij Schouwen verloor ik hem uit het oog en ging ik op m’n eigen tempo verder. Tot dan viel het allemaal trouwens best wel mee. Wel wat regen, maar de wind voelden we pas echt voor het eerst op dat eerste (korte) stuk strand. Maar dan moesten we de afsluitdijk op en dat werd gewoon een gruwelijk stuk.
De afsluitdijk (of hoe dat ding ook heet), goed voor zo’n 10 km aan één stuk vollen bak tegenwind en regen. Ik probeerde me in een groepje te nestelen, maar de wind beukte gewoon volop op ons in. Ik had gelukkig een jasje aan (dat ik de eerste kilometers had vervloekt, maar nu was ik blij dat ik het aanhad), maar net zoals iedereen rondom mij raakte ik stilaan doorweekt tot op m’n onderbroek. Er lagen veel plassen, dus binnen de kortste keren waren ook m’n voeten doornat en ik begon het koud te krijgen. Ik bleef wel lopen, maar mentaal begon er zich een zware strijd te vormen.
mentale strijd
Heel de tijd vroeg ik me af wat ik hier in godsnaam aan het doen was, voor wie of wat was ik dit aan het doen. En ik had moeite om het antwoord te vinden. Maar toch won het stemmetje van ‘doorgaan’ het keer op keer en probeerde ik moed te putten uit de mensen rondom mij. Iedereen had het lastig, het was nu eenmaal voor iedereen zo’n kakweer.
Na 19 km was ik het echter spuugzat en won het ‘opgeven-stemmetje’ het. Ik nam me voor dat als ik Peter (kennis die ik voor de start had gezien) of Tiny zijn zoon aan Vrouwenpolder zou zien, ik gewoon om een lift naar de finish zou vragen. Maar ik zag ze niet staan aan Vrouwenpolder. En toen doemde ook het lichtpuntje van de dag voor me op: het strand lag er zowaar beloopbaar bij! Helemaal nog geen springtij en zelfs een ‘hard’ strand, op enkele stroken na.
Ik kreeg plots weer moed en ging weer voort. Maar baf: de wind kwam nog sterker op en benam me letterlijk de adem. Het was dan wel gestopt met regenen, we liepen op een open vlakte met 7 beaufort koude tegenwind en ik was nog steeds doornat.
Toch proberen doorgaan, maar toen kwam de man met de hamer kloppen.
totale crash
Ik nam al mijn 3e gelletje – veel te vroeg volgens schema – en ik rekende dat ik op deze manier helemaal niet zou toekomen met m’n voeding om tot aan de finish te geraken. Dat gelletje viel ook compleet verkeerd op m’n maag en ik stuikte bijna in elkaar van een plotse golf van misselijkheid. Ik begon te duizelen en wou op dat moment gewoon gaan zitten maar dat leek me niet zo’n goed plan. Dan maar even voortwandelen en proberen m’n ademhaling wat onder controle te krijgen maar dat lukte niet. Ik kon met moeite uitademen, het voelde aan als een astma-aanval (waar ik in de winter wel eens last van heb), maar dat leek me zo raar.
Na een kilometertje wandelen (het stuk op het strand is 7 km lang,eindeloos lang dus) had ik mijn ademhaling wel onder controle maar lopen lukte niet meer. Telkens ik probeerde was ik na enkele passen weer duizelig en kortademig. Stoppen dan maar.
Na een eindeloze tocht kwam ik aan km 26 aan de drankpost bij de Piraat. Ik stond te duizelen, te klappertanden en te bibberen en sprak een dame aan die me direct op een stoel zette, een veiligheidsdeken om me heen bond en een banaan in m’n mond stopte. Even later stonden er twee EHBO-mensen naast me die nog een dikke deken rond me heen wikkelden en me warm begonnen te wrijven. Ik bleef maar bibberen en klappertanden en was dus compleet onderkoeld. Na een half uur was ik nog altijd niet uitgebibberd, maar toen kon ik gelukkig in een auto stappen van de EHBO en die brachten me naar het sportcentrum aan de finish. Na een verkwikkende warme douche was ik eindelijk uitgebibberd.
no regrets
Jammer dat het zo moest aflopen, maar soms is het gewoon je dag niet. En dit was ook echt mijn weer niet. Ik kan nu eenmaal niet tegen de koude. Laat het 25°C zijn en ik functioneer en loop een marathon uit (zoals dit jaar Rotterdam en de Great Breweries). Maar zet me in krachtige en koude tegenwind en smijt daar twee uur lang regen erbij en ik crash. En zoals gezegd: de motivatie was onvoldoende om me erdoorheen te sleuren en toch vol te houden.
Heb ik nu spijt van mijn opgave? Nee hoor. Het was op dat moment gewoon de verstandigste beslissing. In de EHBO-wagen hoorde ik trouwens via de portofoon de ene na de andere oproep binnenkomen, waaronder eentje over een loper die bewusteloos op het strand lag. Moet je het echt zo ver laten komen? Gezondheid en veiligheid primeren nog altijd.
Ik heb absoluut tonnen respect voor alle lopers die gisteren wel de marathon succesvol volbrachten. Het was lood-lood-loodzwaar en al wie hem uitliep in deze omstandigheden zijn stuk voor stuk supermannen en supervrouwen met een doorzettingsvermogen om U tegen te zeggen. Chapeau!
